jPod

In mijn laatste post noemde ik al even jPod; het laatste boek van Douglas Coupland. Na hier in drie dagen doorheen gezoeft te zijn, kan het misschien geen kwaad om hier een post aan te weiden.
jPod is geen gewoon boek, zeker niet als je niet bekend bent met het genre, maar dat niet alleen. De schrijver is naast schrijver onder meer ook ‘visual artist’, en die 2 ‘professions’ lopen dwars door elkaar heen in jPod. De beschrijving van het leven van de jPodders wordt dan ook visueel ondersteund op allerlei manieren die de grenzen van de leeservaring opzoeken.

Het verhaal is een hedendaags maar absurdistisch relaas van een groep game-ontwikkelaars; wier allen achternaam met een J begint, en samen werken ze op een afdeling (pod) van een groot game bedrijf in Vancouver (knipoog naar EA?) en vandaar de naam: jPod. Maar zoals de spelling al doet vermoeden is de naam natuurlijk ook vooral een knipoog naar het verlengstuk van de 21st century homo sapiens; de iPod.

En daar blijft het niet bij; het hele verhaal zit vol met herkenningspunten voor de moderne digitale mens gevangen in een massa consumptiemaatschappij. Het verhaal, met als hoofdpersoon Ethan, leest alsof het een dagboekbestand is op de computer van deze Ethan. Tussen de pagina’s door kun je dus ook uitnodigingen voor Tetris toernooien verwachten, krijg je spam voor je kiezen, of heb je de kans om uit 8000+ getallen het niet-priemgetal te zoeken, en voor de echte liefhebber staan de eerste 100.000 (!) cijfers van getal Pi vermeld. Genoeg te doen dus.

Zo ver de context; nu de mening. Zoals ik al noemde is het absurdistisch verhaal. Het deed me dan ook sterk denken aan de verhalen van die andere Douglas, maar enigszins begrensd. Het speelt zich ten slotte in onze tijd af. Ook komt mijn voorstelling van jPod dat ik in mijn hoofd heb gekregen, direct uit de film “the Office Space”. De parallellen met deze film zijn treffend: de ongelukkige hoofdpersoon, de alles verziekende baas, de autistische nerds. U kent het.
Maar het boek is een beetje als popcorn; je blijft eten en het smaakt goed, maar echt vullen doet het natuurlijk niet. Het is een leuke rit vol komische momenten en fantasierijke, bizarre situaties (de schrijver zelf komt bijvoorbeeld ook even langs in het verhaal). Hoewel het boek ook een paar goeie one-liners kent (leuk voor feestjes); is het meer een boek van bizarre hilarische (soms herkenbare) settings, twists en plot turns. En is het boek zelf een product van de cultuur die in het boek omschreven wordt. Zeker lezen dus zou ik zeggen.

Douglas Coupland heeft overigens voor deze herfst al weer een nieuw boek op stapel staan: the Gum Thief. De bedenker van “Generation X” is een druk baasje en heeft wel meer boeken geschreven waarvan er een (en dit moet ik toch even vermelden) de titel draagt: “Girlfriend in a Coma”. Als dit je niets zegt; lees gewoon verder. jPod wordt echter vaak vergeleken met nog een ander boek van em: Microserfs. Dit boek staat zelfs nog hoger aangeschreven dan jPod op Amazon. Overigens wordt er ook een serie van jPod gemaakt; maar hier is nu nog niet veel over bekend.
Nou hier dan nog even een clipje van een van de koelste optredens die ik dit jaar op TV heb gezien (en als je jPod gelezen hebt; ook aansluit bij deze post!):

En de nieuwste van Bruce, die de pan uitrockt: