Legale Legendes

Oei, alweer een dikke maand geleden sinds de laatste update en alhoewel ik al een berg piks heb liggen om op de site te zetten wacht ik hier nog even mee (omdat ik nog steeds niet alle fotos binnen heb).
Dus daarom dit keer maar even een muziek updatetje (hoe kan het ook anders). De maand juni staat voor de deur en dat betekend een nieuw album van Interpol en van Ryan Adams. Ik ben benieuwd! Maar de meeste muziek die ik luister is toch > 20 jaar dus daarom vooral een post over die muziek.

Neil Young
Wie kent em niet. Ik kon meneer Young altijd al waarderen; maar gek genoeg had ik “Harvest” nog niet. Ik ben zelf geen CD koper maar dit album uit 1972 was een no-brainer. Dit is misschien overbodige info; want dit album is zo bekend dat de rommelmarkten en Goedzooi bakken er altijd mee uitpuilen. Als je de hoes ziet zeg je: “O die”. Maar ik had em dus nog niet (schaam).
Ik werd met de neus op de feiten gedrukt door een opname van Neil Young voor de BBC uit 1971. Dit is een fantastische docu. Hij doet hier een half uur nummers met gitaar, piano en mondharmonica zonder band. Wat je hier ziet is een van de grootste singer/songerwriters op het toppunt van zijn creatieve kunnen; en dat als 25 jarige. Het is de periode na zijn eerste grote success met CSNY en zijn solo album “After the Goldrush”. Veel van de liedjes die je hoort, komen uiteindelijk op “Harvest” terecht en zijn op dat moment splinternieuw en soms nog work-in-progress. Geniaal om te zien. Ik denk niet dat Neil Youg creatief gezien zichzelf ooit heeft overtroffen. De botte eerlijkheid die zijn teksten kenmerken; worden later in zijn carriere m.i. soms een beetje te eerlijk. Anyway YouTube staat vol met stukjes van die BBC opname en natuurlijk moet je ook gewoon de DVD van Heart of Gold kijken. Hier alsvast een voorproefje van de BBC show.

Jimi Hendrix
Ik ben vorige week op 4 verschillende manieren met Jimi Hendrix geconfronteerd en hier moet ik toch iets over kwijt; ik kan er niet omheen. Zo lang ik me interesseer voor muziek is Jimi aanwezig; een van mijn eerste albums was van hem; genoeg respect heb ik voor hem dacht ik zo. Maar hoe meer ik over hem te weten kom; hoe meer ik me verbaas en hoe meer ik me bewust wordt van iets. En dat is namelijk het volgende. Ik denk namelijk dat wanneer je een vergelijkings matrix zou maken van rock artiesten en daarin zaken als invloed, talent, creativiteit, orginaliteit, performance en innovatie een cijfer geeft en dit zou delen door het aantal jaren dat een artiest zijn carriere duurde; dan zal Jimi Hendrix hier als meest belangrijke artiest aller tijden hier uit komen.
In een periode van 4 jaar heeft ie dusdanig een stempel op rock muziek gedrukt waar wij vandaag direct de invloed van merken. Niet alleen muzikaal (distortion, opname technieken) maar ook heel concreet bijv. het gebruik van de Fender Stratocaster of Marshall versterkers. Er waren wel artiesten, zoals Buddy Holly, die op een Strat speelden maar de professionele gitarist koos toch vaak voor een Gibson of een Rickenbacker. De reden waarom bands vandaag de dag; van Dire Straits tot de Arctic Monkeys op Stratocasters spelen is direct te herleiden naar J. Hendrix. Ook de Marshall versterker; iedereen die dit blog leest heeft muziek uit Marshall versterkers gehoord; dat moet. Voordat Jimi langskwam was Marshall slechts een onbeduidende versterker maker uit Londen.
The Beatles waren met zijn vieren, Jim Morrison was ‘slechts’ de zanger en Bob Dylan heeft wat muzikale innovatie betreft minder een rol gespeeld. Daarom gaat mijn stem naar Jimi. En dat heb ik nog niet eens gehad over het absurde feit dat ie rechthandig nummers schreef maar linkshandig optrad. Voor de non-believers:

Nick Drake, Elliot Smith, Jeff Buckley
En iedereen weet dat Hendrix slechts 27 jaar oud was toen ie overleed; net als een hele rits andere rocksterren. Echter ik ontdekte dat er ook iemand van 26 was die tijdens zijn leven geen succes kende; hierdoor in een depressie raakt en overleed aan een overdosis anti-depressiva. Maar die vandaag de dag als een enorme invloed geldt: Nick Drake. Iedereen die muziekblaadjes leest kent deze naam; ik wel iig. Maar ik kon geen nummer van hem opnoemen. Momenteel heb ik zijn oeuvre in bezit (3 albums) en staat ie op de radar. Nou heb ik Jimi Hendrix al genoemd en Nick Drake dan kan ik het niet laten om natuurlijk een andere persoonlijke favoriet van mij aan te kaarten; Elliot Smith. Ook al overleden maar wel een nieuw album. Luisteren!
En omdat het dinsdag 29 mei exact 10 jaar geleden is dat Jeff Buckley voor het laatst ging zwemmen kan ik ook wel even vermelden dat hier zaterdagavond 6 uur lang een documentaire over te zien is op Nederland 2. Maar goed als ik van deze 3 artiesten een clipje moet kiezen, dan wordt het Smith (natuurlijk uit deze meesterlijke film):

Ik heb nou 5 namen genoemd; waarvan 4 er dood zijn. Laat ik dan ook nog even een levende noemen: Brett Dennen (via 🙂 ). Bij gebrek aan een clip maar even een stukje uit Scrubs waar dit nummer als achtergrond gebruikt werd. Trouwens via Scrubs heb ik ook the Shins ontdekt en zij waren er ook als een van de eersten bij om The Fray een luisterend oor te geven. Dus via Comedy Central kun je ook nieuwe muziek ontdekken!