Weekend 12

Sommige weekenden zijn wat drukker dan anderen; dit weekend was zo’n weekend. Op veler verzoek hier een ‘korte’ bespreking.
Na de gebruikelijke vrijdagavond met de moas tot veel te laat in de Wabu te hebben gezeten was het zaterdag de beurt aan paar oude bekenden: de Golden Earring. Het was ouderwets gezellig en hier zijn diverse fotos gemaakt door zowel Westlife als Boer. Deze piks zullen binnenkort natuurlijk hier verschijnen. Aangezien de mannen van de Earring al een dagje ouder zijn, was het concert, zoals verwacht, vrij vroeg afgelopen. En dan sta je voor de keus: Buitenwacht of Zwolle in. Aangezien ‘de nukkige’ het weerzien met zijn verloofde nog even wou uitstellen werd het Zwolle. Volgens het cafe zagen wij er zo uit. Maar volgens mij is dit een betere impressie van de sfeer:

U begrijpt de stemming zat er goed in en het werd weer veel te laat (zeker met dat uur der bij). En voor sommige van ons kwam dat niet heel goed uit; aangezien we de volgende dag een afspraak hadden met David Gahan en zijn vrienden. Maar niet voordat we een bezoekje aan Anton Corbijn hadden gebracht. De hof-fotograaf van U2 had namelijk zondagmiddag een interview/signeersessie in zijn geboortestad Den Haag. En daar moesten we toch net zijn om iemand op te pikken én iemand af te leveren (Chuck!). Dus, dat kwam goed uit.

Natuurlijk kwamen we wat later binnen (Urker kwartiertjen); maar dat deerde niet want het interview was niet echt goed. Dit lag aan de interviewster, die een paar open kansen liet liggen om een paar goede rock-anekdotes uit Anton te krijgen. Gelukkig was mevrouw de interviewster wel zo aardig om mijn Spartaanse verschijning er uit te pikken (“ja, die meneer in die bruine jas”) om na dit officiele interview een vraag uit het publiek te mogen stellen. Ik liet deze kans natuurlijk niet ongemoeid en wriemelde er even een vraag in over wat zijn mening was over hoe Joy Division werd neergezet in de film ’24 Hour Party People’ en hoe hij dit in zijn film ‘Control’ anders gaat doen. Zienbaar onder de indruk bood hij mij natuurlijk direct de rol van Ian Curtis in zijn film aan. Zonder gekheid; hij gaf op zijn nuchtere/vriendelijke/professionele manier antwoord. En…..ik had met Anton Corbijn gepraat.

Maar daar hield het niet bij op. Na dit interview was er namelijk de tijd om deze aardige kerel de hand te schudden en om wat boeken/DVDs/lichaamsdelen te laten signeren. Goed voorbereid als we waren heb ik dus nu een gesigneerde biografie van Ian Curtis (de cover is een foto van AC) en een gesigneerde DVD voor een zekere Iskariot (AC moest dit eerst even oefenen op een blaadje). Toen we uitlegden dat Judas de voornaam was begreep hij het maar werd het er zeker niet duidelijker door…..
Tijdens het wachten in de rij besloot ik ook maar om het boek U2&I van Anton Corbijn aan te schaffen. Dit was dus voor het eerst dat ik iemand met een stift laat krassen in een boek van 100 euro dat ik zelf nog niet eens gelezen heb. Maar goed het was het waard. Tijdens het signeren kon ik namelijk even een paar woorden met de man wisselen. En dat was voor mij best een bijzondere ervaring.
Dit is namelijk iemand die goeie vrienden is met Bono én die Ian Curtis nog persoonlijk heeft gekend. En de rest van het hele muzikale spectrum wil met hem werken of heeft met hem gewerkt. En iedereen die een beetje muzieksmaak heeft; heeft waarschijnlijk wel iets van Corbijn thuis (CD hoes) of heeft wel iets van hem gezien clips als “Heartshaped Box” van Nirvana, “One” van U2 of bijv. recenter “Talk” van Coldplay zijn allemaal van zijn hand. The man is connected zullen we maar zeggen.
Ik stelde hem wat vragen over zijn muzieksmaak; hier reageerde hij spontaan op. En verder maakte ik nog een fout om te denken dat ie niet met Morrissey gewerkt heeft (Dames en heren: de hoes van Viva Hate is van Corbijn). En omdat beelden meer zeggen dan woorden:

              Dollen met Anton.                                     Serieus met Anton.

U begrijpt mijn dag kon al niet meer stuk. Maar dit was slechts het begin. Na een heerlijk diner (BK!) in Den Haag (echt een mooie stad) en afscheid genomen te hebben van vriend Chuck/Blokhut/Albert, gingen we richting het Ahoy om daar de beste live-rock-show ter wereld van dit moment mee te maken. Depeche Mode.
Onze moat Anton deed de aankondiging (hij zag ons niet maar hij had anders vast gezwaaid), waarna de show losbarste.
Wat kan ik zeggen. Depeche Mode is nog veel beter als dat ik dacht en het is een echte live-band. Alles stak goed in elkaar en er zat een perfecte opbouw in de hele show: waarbij het decor ook steeds uitgebreider werd. En de nummers klinken, gek genoeg, live veel beter als op de plaat. Natuurlijk kwamen de klassiekers voorbij als “All I ever wanted” en “Just can’t get enough”, maar toen was het dak er al lang af na andere knallers als “Walking in my Shoes” en “Precious”. Een van mijn favoriete momenten was “Shake the Disease” gezongen door Martin Gore (niet de zanger!) alleen met piano. Niet alleen was dit gewoon heel goed, maar om zo’n nummer te kunnen inpassen in de anders knallende licht-en-geluidseffecten-spektakel show geeft duidelijk de diversiteit en kwaliteit van deze band aan. Verder hebben ze van de 21 nummers; er 7 van het nieuwe album gespeeld. Dus dat zegt wel wat over deze nieuwe plaat. En omdat een plaatje meer zegt als woorden:

Binnenkort dus meer fotos in de piks afdeling.